کسانی که از سرنوشت بیگانگان مرده عبرت نمی‌گیرند، احتمالا محکوم به تکرار آن هستند.
ظاهراً بشریت در حال عبور از یک گذرگاه خطرناک است. برای مثال، ما سلاح‌هایی را توسعه داده‌ایم که چندین‌بار خودمان را نابود کرده است. همچنین دهه‌ها است که در وضعیت آب و هوای سیاره زمین تغییر ایجاد کرده و به عواقب پیش روی آن، توجهی نمی‌کنیم.

آوی لوب، رئیس دانشکده‌ی ستاره‌شناسی هاروارد گفته است که شاید رفتار مشابهی باعث از بین رفتن گونه‌های بیگانه در گوشه و کنار کهکشان شده باشد. سیارات قابل سکونت در کهکشان راه شیری کم نیستند. با این حال، این فرضیه شاید بتواند کمی توضیح دهد که چرا ما تاکنون موفق به برقراری ارتباط با تمدن فرازمینی نشده‌ایم. (معمایی که به عنوان «پارادوکس فرمی» شناخته می‌شود)

هفته‌ی گذشته، لوب در برنامه‌ی «انسان‌ها در راه قله‌ی مریخ» در واشنگتن دی‌.سی. شرکت داشته و طی سخنرانی خود گفته است: «یک احتمال این است که این تمدن‌ها، مانند ما دارای زندگی کوتاه‌مدت باشند. آن‌ها به آینده‌ی کوتاه فکر می‌کنند و آسیب‌های کشنده‌ای به وجود می‌آورند که خیلی زود آن‌ها را می‌کشد.»

او اضافه کرد که بر این اساس، جستجوی تمدن فرازمینی باید در کیهان رایج باشد تا بتوان آثار به جا مانده از تمدن‌های نابود شده (شواهدی مانند سطوح سوخته‌ی سیارات یا محصولات جنگ هسته‌ای در هوای دنیای بیگانگان مرده) را پیدا کرد. شاید چنین یافته‌ای مهم‌ترین کشف علمی تمام دوران شناخته شود و ممکن است این فایده را نیز داشته باشد که گونه‌ی در معرض خطر قرار گرفته‌مان، در مسیر بهتری قرار گیرد.
امکان دارد ما در برقرای ارتباط با بیگانگان مرده چیزی بیاموزیم. شاید یاد بگیریم که با یکدیگر بهتر رفتار کنیم، برای یک جنگ هسته‌ای برنامه‌ریزی نکنیم یا سیاره‌مان را تحت نظارت قرار دهیم که مطمئن شویم تا زمانی که می‌توانیم در آن زندگی کنیم، قابل سکونت می‌ماند.

لوب گفت دلایل کاربردی دیگری نیز برای جستجوی هوش فرازمینی (SETI) وجود دارند. برای مثال، برقراری ارتباط با آن‌ها می‌تواند به پیشرفت‌های عظیمی در فناوری منجر شود؛ البته در صورتی که بیگانگان آن قدر مهربان باشند تا دانسته‌های‌شان را با ما به اشتراک بگذارند. عمر فناوری ما تنها یک قرن است. اما اگر تمدن دیگری باشد که برای توسعه‌ی سفرهای فضایی‌اش یک میلیارد سال وقت داشته باشد، شاید بتواند به ما نحوه‌ی انجام آن را یاد بدهد.

او افزود که این احتمال، دلیل دیگری برای پیش بردن فناوری با هدف دستیابی به دانش سفرهای میان‌ستاره‌ای است. لوب از فعالان این زمینه است و مدیریت هیئت مشاوره‌ی پروژه‌ی Breakthrough Starshot را بر عهده دارد. Breakthrough Starshot پروژه‌ای ۱۰۰ میلیون دلاری است که قصد دارد کاوش‌های لیزری را توسعه بدهد. این لیزرها، قادر خواهند بود با %۲۰ سرعت نور روی منظومه‌های سیاره‌ای بیگانه متمرکز شوند.

Breakthrough Starshot تصمیم دارد چنین سامانه‌ای را تا حدود ۳۰ سال دیگر راه‌اندازی و فعال کند. لوب ذکر کرد که اگر این تلاش، یا یک همچین چیزی، به موفقیت برسد، شاید توجه بیگانگان هوشمند در یک نور جدید به ما، به عنوان همتایان نسبی قابل‌ توجه و قابل‌ احترام، جلب شود.
او گفت: «من امیدوارم یافتن تمدن‌های بیگانه‌ی منقرض‌شده، ما را به سمت رفتار بهتر و همکاری با یکدیگر سوق دهد. امید دیگری که دارم، این است که هنگامی که از منظومه شمسی خارج شدیم، پیغامی به عنوان پاسخ و با مضمون «به باشگاه میان‌ستاره‌ای خوش آمدید» دریافت کنیم. آن گاه مطلع شویم که مخابرات زیادی آن بیرون انجام می‌گیرد و ما تا آن موقع از این موضوع غافل بوده‌ایم.

لوب گفت که شاید همین حالا نیز بخشی از این مخابرات شده باشیم. او به تازگی در نوشتن مقاله‌ای درباره اوموآموآ همکاری کرده است. این مقاله پیشنهاد می‌کند که اوموآموآ، اولین شیء میان‌ستاره‌ای به تأیید رسیده که در منظومه‌ی شمسی دیده شده، ممکن است یک سفینه‌ی فضایی باشد. دیدگاهی که عموم روی آن توافق دارند، این است که اوموآموآ یک جرم شهابی است. لوب تأکید کرد ایده‌ی سفینه‌ی فضایی نیز فرضیه‌ی مهمی است و نباید آن را فراموش کرد. او گفت: «باید ذهن بازی داشته باشیم و تصور نکنیم که پاسخ را در حد پیشرفته می‌دانیم. شما هیچ‌گاه نباید تظاهر کنید که چیزی را می‌دانید.»

مترجم: هانیه الزهرا بوداغی / ویراستار: زهرا جعفریان / تحریریه‌ی رسانه‌ی علمی کیهان‌شناس