مطالعات جدید نشان می‌دهد که جهان ۵ تا ۹ درصد سریع‌تر از آن چه که ستاره‌شناسان فکر می‌کردند در حال گسترش است. آدام ریس اخترشناس و متخصص این علم، در موسسه‌ی علمی تلسکوپ فضایی و همچنین دانشگاه جانز هاپکینز در بالتیمور، در بیانه‌ای گفت: «این یافته‌ی شگفت‌انگیز می‌تواند سرنخ مهمی برای درک قسمت‌های اسرارآمیز کهکشان مانند انرژی تاریک، ماده تاریک و تابش تاریک، که ۹۵ درصد کل جهان را تشکیل می‌دهند اما از خود نور ساطع نمی‌کنند، باشد.
ریس (برنده‌ی جایزه نوبل سال ۲۰۱۱ به خاطر کشف انبساط شتاب‌دار جهان) و همکارانش با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل ناسا ۲۴۰۰ ستاره‌ی قیفاووسی و ۳۰۰ ابرنواختر را مطالعه کردند.
این کار باعث شد تا دانشمندان فاصله‌ی ۳۰۰ ابرنواختر را در میان انبوهی از کهکشان‌های مختلف اندازه‌گیری کنند. سپس پژوهشگران این ارقام را با میزان گسترش فضا مقایسه کردند. محاسبه به این صورت بود که میزان امتداد (کشیدگی) نور در گذر از کهکشان‌های مختلف نسبت به زمین را در نظر می‌گرفتند، تا بفهمند جهان با چه سرعتی در حال انبساط است. واحد این اندازه‌گیری ثابت هابل است که به افتخار ستاره شناس مشهور آمریکایی ادوین هابل نام‌گذاری شده است.
مقدار بی‌سابقه و دقیق جدیدی برای ثابت هابل بدست آمده که به اندازه‌ی ۴۵.۵ مایل یا ۷۳.۲ کیلومتر در هر ثانیه در هر مگاپارسک است (۱ مگاپارسک = ۳.۲۶ میلیون سال نوری). بنابراین پژوهشگران معتقدند که فاصله‌ی بین اجرام آسمانی تا الان باید دو برابر ۹.۸ میلیون سال نوری شده باشد. شکل جدید ۵ تا ۹ درصد بیشتر از برآوردهای قبلی از ثابت هابل تخمین زده می‌شود که متکی به اندازه‌گیری‌های تابش زمینه کیهانی، نور باقی‌مانده از بیگ‌بنگ (نظریه انفجار بزرگ) که جهان را ۱۳.۸ بیلیون سال پیش تشکیل داد، است.
اعضای تیم مطالعه عنوان کردند: چند توضیح احتمالی برای این اختلاف وجود دارد. پژوهشگران معتقدند به عنوان مثال، نیروی اسرارآمیز انرژی تاریک که به نظر می‌رسد بانی شتاب‌دهنده‌ی انبساط جهان باشد، ممکن است قوی‌تر از آن باشد که ستاره‌شناسان فکر می‌کنند. همچنین امکان دارد که تابش تاریک ذره‌ی ناشناخته‌ی ریزاتمی با سرعت بالا، همان ذراتی که کمی بعد از بیگ‌بنگ وجود داشتند، در جهان نقشی داشته باشد که تا به حال کشف نشده است.
هم چنین آن‌ها معتقدند که ماده تاریک اسرارآمیز که تصور می‌شود ۴ برابر فراوان‌تر از ماده‌ی معمولی در جهان باشد، می‌تواند ویژگی‌های عجیب و غریبی داشته باشد یا شاید قسمت مهمی از نطریه گرانش اینشتین گم شده است.
به طور خلاصه، هنوز تحقیقات بسیاری باید انجام شود تا ستاره‌شناسان بتوانند نتایج جدید را بررسی و درک کنند. لوکاس ماسری از دانشگاه تگزاس، در بیانه‌ای مشترک گفت: «ما درباره‌ی ماده تاریک اطلاعات بسیار محدودی داریم؛ اما این مهم است که ما نحوه‌ی عملکرد آن را در فضا در طول تاریخ کیهانی ارزیابی کنیم.»
