۲۷ ژانویه ۱۹۷۱

در اواخر دهه‌ی ۱۹۵۰ فیزیکدانان می‌دانستند همانطور که پرتوهای حاصل از ذرات می‌توانند انرژی برخورد زیادی داشته باشند؛ برخورد تک پرتو با یک هدف ثابت نیز این تاثیر را ایجاد خواهد کرد.
کازشناسان در سرن ایده‌ی استفاده از پروتون سینکروترون برای تغذیه‌ی دو حلقه‌ی متصل به هم را مطرح کردند تا با تولید دو پرتوی قوی پروتونی شرایط برخورد آنها با هم ایجاد شود. این پروژه با نام حلقه‌های ذخیره‌سازی متقاطع در سال ۱۹۶۵ به وقوع پیوست.

در تاریخ ۲۷ ژانویه ۱۹۷۱، کیل جانسون به عنوان فرمانده‌ی سازماندهی این پروژه اعلام کرد که اولین برهمکنش برخورد پروتونی جهان با موفقیت انجام شده است. در تصویر بالا شما بعد از چهره‌ی جانسون، فرانکو بناودی مهندس عمران و درک نیت مسئول بعدی پروژه را در سمت چپ می‌بینید.

در ۱۳ سال آینده این دستگاه توانست دید منحصر به‌فردی از دنیای فیزیک ذرات به ما ارائه داد. همچنین سرن از تجربه‌ی ارزشمند این پروژه در تحقیقیات بعدی مخصوصا برخورد دهنده‌ی عظیم هادرون استفاده کرد. به عنوان مثال در همین زمان بود که سیمون ون مایر ایده‌ی تولید پرتوهای قوی توسط دستگاه خنک کننده‌ی تصادفی را مطرح کرد.