حلقه‌های ذخیره‌سازی متقاطع به کمک برخورد پروتونی می‌آیند
۲۷ ژانویه ۱۹۷۱
در اواخر دهه‌ی ۱۹۵۰ فیزیکدانان می‌دانستند همان‌طور که پرتوهای حاصل از ذرات می‌توانند انرژی برخورد زیادی داشته باشند، برخورد تک پرتو با یک هدف ثابت نیز این تاثیر را ایجاد خواهد کرد. کارشناسان در سرن ایده‌ی استفاده از پروتون سینکروترون برای تغذیه‌ی دو حلقه‌ی متصل به هم را مطرح کردند تا با تولید دو پرتوی قوی پروتونی شرایط برخورد پروتونی ایجاد شود. این پروژه با نام حلقه‌های ذخیره‌سازی متقاطع در سال ۱۹۶۵ به وقوع پیوست.
در تاریخ ۲۷ ژانویه ۱۹۷۱، کیل جانسون به عنوان فرمانده‌ی سازماندهی این پروژه اعلام کرد که اولین برهم‌کنش برخورد پروتونی جهان با موفقیت انجام شده است. در تصویر بالا شما بعد از چهره‌ی جانسون، فرانکو بناودی مهندس عمران و درک نیت مسئول بعدی پروژه را در سمت چپ می‌بینید.
در ۱۳ سال آینده این دستگاه توانست دید منحصر به‌فردی از دنیای فیزیک ذرات بنیادی به ما ارائه دهد. همچنین پژوهشگاه سرن از تجربه‌ی ارزشمند این پروژه در تحقیقیات بعدی، مخصوصا برخورددهنده‌ی هادرونی بزرگ، استفاده کرد.
کار برخورددهنده بزرگ هادرونی انجام آزمایش‌هایی است که به ما کمک می‌کند بفهمیم چه چیزی باعث جرم گرفتن ماده می‌شود، ۹۸% غیرقابل مشاهده‌ی کیهان از چه چیزی تشکیل شده است، چرا طبیعت ماده را به پادماده ترجیح می‌دهد و ماده چگونه از نمونه‌های اولیه‌ی جهان تکامل یافته است.
به جز برخورددهنده هادرونی بزرگ، در همین زمان بود که سیمون ون مایر ایده‌ی تولید پرتوهای قوی توسط دستگاه خنک‌کننده‌ی تصادفی را مطرح کرد.
